Wat is faalangst?
Faalangst is voor mij heel erg simpel, voor mij is het bang om af te gaan, om uitgelachen te worden. Iets niet kunnen … natuurlijk weet ik ook wel dat het niet erg is om iets niet te kunnen, je moet de dingen leren. Maar ik voel me erg slecht wanneer ik in een groep iets niet kan. Ik weet ook wel dat ik wel veel weet en kan, maar toch heeft bij de spanning van het niet kunnen de overhand. De drempel om te falen, om iets niet te weten is bij mij zo hoog geworden dat ik er bijna niet meer overheen kan stappen. Nu ben ik aan het proberen om de drempel lager te maken en deze misschien wel helemaal weg te halen.
Waar komt faalangst vandaan?
Om te zien waar mijn faalangst vandaan komt moest ik terug gaan naar mijn jeugd. Vanaf het begin van school vond ik school niet leuk, al op de kleuterschool begon het. Ik was verlegen en durfde niets, was bang om dingen niet te kunnen en verkeerd te doen. Schrijven ging alle kanten op, erg slordig handschrift, van links naar rechts hangende letters. En dat was niet het ergste, ik kon het ook slecht lezen. Nu heet dat dyslectie, maar toen had nog niemand daar van gehoord. In januari 2017 heb ik 45 jaar na dato een afspraak gehad met mijn oud leraar van klas vier, Ed Steenbergen. Samen een terug kijken op mijn naar mijn schooltijd op de Maten. Het is ondertussen zo’n vijfenveertig jaar geleden dus wat weet hij nog en wat weet ik nog … kijken waar we komen.
Ondertussen ben ik bij Ed Steenbergen geweest en we hebben een mooi gesprek gehad. Hij kon zich niet zo veel meer herinneren van mij in de klas. Ik was ook zo min mogelijk zichtbaar in de klas. Tja, wat ik al wel vermoede werd de waarheid.
Even een beeld van de mijn vierde klas op “De Maten” schetsen.
Heel veel uit de vierde klas kan ik mij nog herinneren. Eerst de binnenkomst, laat samen met Gerard van Hees (helaas in 2018 overleden). Het was een klas met van in het begin 35 tot verder in het jaar zelfs 45 leerlingen. Alles zat erin, van rustig tot super druk, van slechte tot hele goede leerlingen. De meester, Ed Steenbergen dus kwam van de kweekschool en werd ook gewoon in het diepe gegooid. Hier is je klas en doe je best, van didactiek en kinderpsychologie hadden ze nog nooit gehoord. Eén middag in de week hadden we eerst zwemmen en vervolgens hardop lezen. Dit was voor mij een slechte middag, erger dan de andere middagen. Zwemmen was en is nog steeds niet mijn ding daar begon de middag mee. Zwemmen met als badmeester “Brammetje”. Een begrip in Oldenzaal en dat was voor de meesten niet positief…het volgens mij. Wat ik mij daar erg goed van kan herinneren was dat we na het zwemmen (iets dat ik ook niet kon) altijd gingen lezen, hard op lezen. Voor het zwemmen begon het “opladen” straks lezen, “ik zal wel weer een beurt krijgen”, “als ik maar geen beurt krijg”, “oh, als ik maar geen beurt krijg…” Naar mijn idee moest ik elke week hardop lezen, maar ik hoefde natuurlijk lang niet elke week lezen. Met mijn meester van klas vier heb ik gesproken over die tijd. Als ik aan de beurt was met lezen kon ik niet vinden waar de vorige lezer gestopt was. Vervolgens kon ik de woorden en de complete zinnen niet goed lezen. En ik werd gelachen, elke keer werd er gelachen, ook dat zal niet al te vaak zijn geweest maar ik heb het als heel vaak en erg ervaren. In klas zes moesten we het verkeersexamen doen, niet op de fiets maar gewoon op papier. En dat kon ik. Er werd gevraagd door de leraar die ik toen had wie dacht dat hij of zij alles goed had … met enige twijfel durfde ik dan toch mijn vinger op te steken, ook Cyriel van de Vegt stak zijn vinger op. Van Cyriel was het geen verrassing hij was altijd al een goede leerling. Om mij werd natuurlijk gelachen, hoe kon ik dat toch van mijzelf denken. Maar … ik had nul fouten en mocht tijdens de “diploma” uitreiking op de LTS op het podium komen en het diploma en een speldje in ontvangst nemen. Volgens mij heb ik nooit een lange neus naar de lachers gemaakt. Tot op heden heb er last van, ik durf niet zomaar naar voren te stappen en ben nog steeds bang dat ik het niet goed doe.
Ik kon gewoon niet zo goed te leren en slecht lezen dus moest je naar de L.T.S. Daar had ik toen ook niets aan. Natuurlijk ging het daar goed, het niveau was niet hoog en technisch, met techniek en met mijn handen werken heb ik niet zoveel. Het technische ging wel oké het leren was te gemakkelijk voor mij. Door mijn faalangst heb ik er nooit meer uitgehaald. Ik ben nog wel naar de M.T.S en de MEAO geweest maar heb dat allemaal niet afgemaakt. De M.T.S had voor mij een veel te hoog niveau in rekenen en op de MEAO waren de taal vakken veel te moeilijk voor mij. Niet doorgezet en zo van beide scholen af zonder diploma … achteraf heb ik daar heel veel spijt van. Naar mijn idee heb ik daar heel veel laten liggen en “werk” nu op een niveau waar ik helemaal niet thuis hoor. Nog steeds ben ik bang om het niet goed te doen, om te falen, en ik blijf daardoor stilstaan. Ik durf de stap niet te zetten om te gaan leren! Ik ben gewoon bang…om te falen en om uitgelachen te worden.
Nu achteraf door mij zelf gezien kon ik best wel redelijk leren, met iets meer begeleiding was ik veel verder gekomen. Ook met de juiste keuzes, adviezen had ik het wel ver kunnen schoppen. Nu achteraf vind ik het jammer dat ik zelf niet sterk genoeg was om mijn eigen plan te trekken. Zo was ik niet, zo ben ik niet…ik ben wel zo aan het worden. Nu trek ik mijn eigen plan, ik ben bezig om mezelf te vinden.
het volgens mij vond ik het lezen en de dictees. Wat ik mij daar erg goed van kan herinneren was dat we na het zwemmen (iets dat ik ook niet kon) altijd gingen lezen, hard op lezen. Voor het zwemmen begon het “opladen” straks lezen, ik zal wel weer een beurt krijgen, als ik maar geen beurt krijg, oh als ik maar geen beurt krijg… Als ik dan wel een beurt kreeg, zal echt niet vaak geweest zijn, maar naar mijn idee had elke week de beurt, kon ik niet vinden waar de vorige lezer was gestopt. Vervolgens kon ik de woorden en de complete zinnen niet goed lezen. En ik werd uitgelachen, elke keer werd ik uitgelachen, ook dat zal wel niet al te vaak zijn geweest maar ik heb het als heel vaak en erg ervaren.
Nu probeer ik mijn faalangst onder de knie te krijgen. Dit is iets dat erg moeilijk voor mij is. Ik heb in de loop van de jaren de drempel steeds hoger gemaakt. Dat maakt het nu erg lastig om over dit hoge obstakel te komen. Misschien moet ik het met kleine stappen proberen, maar ik ben erg bang om niet te slagen. Dat maakt het er ook niet gemakkelijker op, door fouten te maken kun je juist leren en vooruit komen. Ja, ik weet het allemaal wel, ik kan het ook allemaal wel beredeneren, maar de uitvoering is voor mij erg lastig.
Ik ben er achter gekomen dat mijn echte faalangst is ontstaan in klas 4 op “De Maten” in de klas van Ed Steenbergen