relatie foto-gevoelswandeling

Na enkele dagen met mijn gevoel in de knoei te zitten heb ik besloten mijn eigen foto-gevoelswandeling te maken. Donderdagmorgen 13 april 2017 heb ik de wandeling gemaakt met mijn camera om polaroids te maken. Dus niet digitaal, maar echt op film/papier zodat je ook een resultaat hebt dat je vast kunt houden en eventueel later kunt bespreken.

Het thema voor mijn foto-gevoelswandeling was: “Wat is mijn gevoel in mijn relatie”?

De foto-gevoelswandeling ben ik begonnen vanuit huis en ging richting het Hulsbeek, een van mijn favoriete plekken.
Gelijk kwam bij het weggaan de eerst foto bij mij op en de foto’s, zeven stuks, volgden elkaar in de 9 kilometer die ik gelopen heb snel op.

“De otto’s”

Afgelopen week had ik meerder keren het gevoel dat ik als vuil versleten werd en aan de straat gezet werd. Het was mijn gevoel, het was echt niet zo, dat weet ik ook wel. Misschien, waarschijnlijk is het erg overdreven maar zo voelde het voor mij. Wat heb ik er aangedaan om het gevoel op te lossen…NIKS, dus blijf ik ermee lopen. Dat geeft een nog slechter gevoel.

“De bushalte”

Een stukje verder in de route van mijn foto-gevoelswandeling kwam ik een lege bushalte tegen een “lege” achtergrond tegen. De bushalte stond op dat moment voor een vertrek, een vertrek van wat en waar naartoe? En wil ik dat ook? Prachtige bomen, twee stuks, in bloei in de lege achtergrond daar ga je toch niet van weg…De prachtige bomen staan wat mij betreft voor “ons”. Mensen in de bloei van het leven met voldoende ruimte, voor elkaar maar ook voor anderen.

“Het routepaaltje”

Aan een fietspad, mountainbikeroute en een ruiterpad, maar achter de boom het vergeten routepaaltje, niet geschilderd en verstopt achter een boom. Vergeten en verstopt zo voel ik me in de relatie met enige regelmaat. Vergeten, ik zou graag meer betrokken worden bij de “dingetjes” net even iets meer zijn dan het klankbordje, een KLANKBORD. Misschien laat ik dat zelf ook wel niet genoeg merken, omdat ik mitsen en maren aangeef. Dit doe ik om mij voor het zware van sommige problemen te kunnen afschermen. Ze lijkt dat niet helemaal te begrijpen, ze kan toch nog vaak zo een gesprek over een leerling/ouders met problemen beginnen.

“De schoorpaal”

De schoorpaal is de schuine paal die de andere paal, de hoofdpaal steun geeft. En de grote krachten die op de hoofdpaal komen worden door de schoorpaal opgevangen. De ondersteuner…zo voel ik me. Natuurlijk kan ik als schoorpaal ook tegen de hoofdpaal aanleunen, dat voelt vaak goed. Het ondersteunen doe ik zeker, ik probeer haar als ze het moeilijk, druk heeft zoveel mogelijk te ondersteunen en dan vergeet ik mezelf.

“De uitkijk”

De uitkijkhut staat aan een beek en aan een nu leeg veld. Voor mij gaf het aan dat er veel stroming is, of positief of negatief, maar er gebeurt veel. Het veld is nu leeg, maar dagelijks is daar van alles te zien en gebeurt er van alles. Reeën, buizerds, kraaien maar ook de boer die het land bewerkt om er weer van alles op te verbouwen het is namelijk vruchtbare grond. Vanuit de uitkijkhut heb je goed zicht op alles, al kan je zicht soms door mist, regen en duisternis beperkt worden.
Dit was de plek waar ik vaak samen met mijn vader reeën zag, voor mij ook een magische plek. Dank je wel Pa voor de mooie inzichten die jij mij in het heden geeft, waar je vroeger al mee begonnen bent. Helaas heb ik dat vroeger niet helemaal begrepen, ik was me er toen niet van bewust dat het allemaal adviezen waren voor het leven.

“De ketting”

De ketting om de hoofdpaal die de sluitpaal, het hek vasthoud en draaien kan…wie ben ik hierin? Dat was wel direct mijn vraag bij het gevoel in deze foto.
De hoofdpaal, de ketting of het hek? Nog ben ik er niet helemaal achter, wel weet ik dat ik niet de hoofdpaal ben. De ketting, dat kan, ben ik dan de verbindende factor tussen de hoofdpaal en het hek? Of ben ik het hek, de draaiende paal? Ik kan alles afsluiten of open laten, maar ik word gestuurd door de ketting aan de hoofdpaal. Op het moment voel ik mij het meest de ketting, de verbinding.

“Papierenzakdoekje”

Het papierenzakdoekje weggegooid in het bos, in de natuur. Het merk Solo is wel veel zeggend. Ik voel me soms achtergelaten en eenzaam, in de natuur kom ik dan tot rust. Hier kan ik samen met mijn vader komen, hier kwam ik met mijn vader. Wat een verlies nu toch alweer 16 jaar geleden en nog bijna dagelijks denk ik aan hem!! Hij is nu meer bij mij dan hij ooit is geweest. Hij is mijn gids, mijn voorganger in het leven. Ik ben trots op dat ik zo’n geweldige vader heb, hij was er altijd voor ons. Veel werken om maar een beetje geld te verdien om het ons naar de zin te kunnen maken. Pa, dank je wel voor alles.

Als ik de foto’s zo bekijk en mijn gevoel laat spreken dan is het beangstigend, maar… geeft het mij nog zelfvertrouwen en laat het mij zien dat ik op de goede weg ben.

Met mijn relatie zit het wel goed zolang ik dit zo kan zien en uitleggen voel ik me sterk. Steeds sterker voor mezelf, maar ook naar anderen toe en dus ook in mijn relatie.

Liefde overwint alles.

Wil je meer informatie of wil jij jouw-fotogevoelswandeling maken;

• mail, peter@jouw-fotogevoelswandeling.nl
• bel, 06 – 53 51 35 50
• WhatsApp, 06 – 53 51 35 50.