Via KiK:
Gonnie: Je moet niet zo boos doen, dat werkt heel frustrerend voor de kinderen.
Ik: niemand zegt dat tegen mij
Gonnie: Omdat jij heel boos doet. Durven ze niet. Dat is het geïrriteerde. Ze willen soms zelf wat uitzoeken. Is niet erg als dat niet gaat. veel erger om steeds maar gezegd worden hoe het beter kan. Hoe goed bedoeld ook
Gonnie: Jij moet even gaan nadenken over hoe jij tegen de kinderen doet. Ze zijn bang om jou dingen te vertellen omdat jij heel gauw boos wordt. Dat is de irritatie. Dat werkt niet. Jessie vertelt het net aan mij. Stijn en Femke vragen dingen aan Jessie omdat ze bang zijn voor jouw reactie.
Ik: Dan is het misschien beter dat ik weg ga
Gonnie: Doe normaal. Natuurlijk niet.
Ik: ik doe normaal. Ik hel op mijn manier en jij op de jouwe 10 keer uitleggen. Als ze wat nodig hebben vragen ze wel anders ben ik een domme lul nou daar heb ik geen zin meer in.
Gonnie: Zo is het helemaal niet.
In zo’n “gesprek” zeg ik altijd de verkeerde dingen. Misschien omdat ik weet hoe ik doe, maar ook misschien omdat ik niet besef hoe ik doe. Ik heb namelijk het beste voor met mijn kinderen en ik wil zo graag dat ze het beter doen dan ik of als mij (weet ik veel). Zo’n gesprek gaat mij veel te snel en daar komt dan mijn, door mij zelf ingevulde gebrek aan kennis, naar voren. Als ik één ander op papier kan zetten, erover na kan denken dan kom ik veel verder. Dan kom ik tot de goede antwoorden en oplossingen, helaas kan ik dat niet uit het niets. Dat is voor mij op dit moment erg frustrerend, daardoor voel ik mij vaak de mindere.
Zij kunnen leren, Jessie doet op het Windesheim goed en heeft veel mooie plannen voor de toekomst. Stijn is wat aan het rommelen in 5 HAVO, maar ook hij kan het. Femke heeft op de MAVO of hoe dat nu ook moge heten haar plekje gevonden. Met de nodige hulp van Gonnie in de planning en de studie komen ze allemaal op hun plek. Hierbij ben ik totaal niet betrokken!! Op geen enkele manier, ja, ik mag mee naar de ouderavonden, maar verder totaal niet.
Waar komt dat door? Ik denk dat het door mijn gebrek aan scholing komt. School was niets voor mij en studie nog steeds niet, maar dat wil niet zeggen dat ik er niet bij betrokken wil zijn. Ik wil namelijk wel dat Jessie, Stijn en Femke het goed, naar eigen kunnen doen.
Op mijn manier, ja dat zal wel de verkeerde manier zijn, wil ik mijn kinderen en soms ook Gonnie helpen. Waarschijnlijk doe ik dat op een hele domme en verkeerde manier! Vaak zie ik de dingen totaal anders dan zij ze zien. studie kan ik dan misschien niet, maar dom ben ik zeker niet. Op vele vlakken kan ik mijn mannetje staan. Op Internet weet ik zeker meer dan allemaal hier in huis, soms denk ik dat ze maar wat doen. Wel de hele dag online maar als ze iets moeten weten vragen ze liever dan dat ze het opzoeken. Waarom? Kunnen ze het niet, weten ze niet waar ze zoeken moeten of is het iets anders. Ik heb geen idee. Dan wil ik graag helpen, waarom? omdat dat een gebied is waar ik kan helpen. Na de wandeling van gisteren en het gedoe met Gonnie op WhatsApp heb ik besloten het te laten gaan. Als de kinderen iets willen weten moeten ze het maar vragen, ik zal dan zonder mokken en “boos” te worden