MIJN WANDELING
Vandaag was het eindelijk het moment voor mij om de wandeling van mijn gevoel van de afgelopen weken te maken. Er is zoveel gebeurt en gezegd en misschien is er nog wel meer gezwegen en achter de ruggen gekletst of eigenlijk is het beter om het gepraat te noemen. Kletsen heeft in dit geval wel een te negatieve lading, al is wat er allemaal gebeurt is tot nu toe niet veel positiefs gebracht.
Het was een wandeling van iets meer dan negen kilometer. Deze wandeling ging door de stad richting de Tankenberg naar het kappeltje en via de Esweg richting de Essen terug naar huis. De wandeling stond voor mij in het tekenen van de vriendschap die aan een einde lijkt komen. Helemaal in beeld brengen kon ik het niet. Ik zit voor mijn gevoel nog helemaal in de mogelijkheid van herstel. Maar wil ik dat nog wel?
Het eerste beeld, eigenlijk de eerste twee beelden zag ik gelijk voor me
Verborgen tranen
Een lange schutting met een “verborgen” deur, is het een deur die op slot zit, kan hij nog open of staat de deur nog op een kier? Maar hoe staat de deur, is de deur naar de vriendschap helemaal dicht of kan hij nog weer open zwaaien? De planken in de schutting en om de deur hebben “tranen”, de donkere uitlopers onder de bouten lijken uitgelopen mascara door tranen.
Samen of alleen?
Een twee de beeld alsof het speciaal geplaatst was voor deze foto gevoelswandeling. Een bank en twee losse stoelen. De stoelen staan uit elkaar, gescheiden met de bank ertussen. De bank staat voor mij voor een stel de stoelen voor een gescheiden stel, vier personen … waar zijn de andere twee. Is daar een bank voor, zijn het losse stoelen of is er geen plek meer voor hun? Verderop stond een bankje, geen stoelen, geen tweede bankje alleen een bankje voor twee.
Tegenstellingen
Welke kant gaat het op, naar links of naar rechts?
Het lijkt erop dat we pal tegenover elkaar staan. Iemand zal het initiatief moeten nemen om toe te geven dat er meer mogelijkheden zijn om met dit probleem om te gaan. Maar ik snap haar heel goed. Je bent maar met zijn zessen, drie mannen en drie vrouwen.
Nou gaan twee van de vrouwen een weekend weg de derde wordt niet gevraagd … later wordt dat nog een keer gedaan. Maar nu is er wel “overleg” geweest. Eén heeft gebeld en de ander heeft een bericht gestuurd om te melden dat ze een weekje weg gaan. Ze wisten dondersgoed dat zij niet mee kon, ze kan toch niet zomaar vrij nemen. Dat weten zij ook en toch doen ze er niets mee. Zo jammer… Ook is er totaal geen begrip dat je je gepasseerd kunt voelen. Ik heb het gevraag aan twee van de vier, en zij hadden daar totaal geen probleem mee. Dat is dan weer iets dat wij ons niet voor kunnen stellen. Zeker omdat het zo’n kleine groep vrienden was. Hoe we dit gaan oplossen … ik heb geen idee. Wel weet ik dat zij niet meer met hun gaat praten en ik sta achter haar en praat dus ook niet. Dus het is afwachten of zij gaan komen.
Gebroken / scheuren
Deze gebroken tegel staat voor mij voor de vriendschap op dit moment. Een op het oog een sterke tegel, die toch gebroken kan worden zo blijkt maar weer. Zo het lijkt zit de tegel nog stevig in grond (een goede basis zou je zeggen), maar door wat er allemaal gebeurt is, lijkt dat de tegel toch vervangen moet worden.
De meeste tegels hebben een levensduur van een jaar of 10/15. Zo lijkt het nu ook met vriendschap te gaan. Het is niet leuk maar soms gaan de dingen zo ze gaan.
Het is een halve wandeling geworden. Ik bedoel hiermee dat ik het maar van een kant heb kunnen bekijken. Morgen ga ik een wandeling maken om te kijken of ik het ook van een andere kant kan bekijken. Dat zal niet gemakkelijk worden omdat ik me moet verplaatsen in de hoofden en gevoelens van anderen. Wel van vrienden en vriendinnen, maar dat zal niet gemakkelijke worden. Ook ben ik mijn eigen klankbord en dat maakt het ook niet gemakkelijker. Eigenlijk zou ik samen met iemand moeten wandelen die mij van repliek kan voorzien, maar helaas wandel ik alleen.