verbondenheid fotogevoelswandeling
mijn eerste echte testwandeling gemaakt. Het thema voor de wandeling was “verbondenheid”, een erg ruim thema dus voor mij weer een uitdaging om de wandeling en fotografie/thema goed te begeleiden.
De wandeling op Het Hulsbeek duurde ongeveer 4,5 kilometer, zo’n anderhalf uur. Na even een klein beetje het onderwerp te hebben benoemd zijn we gaan wandelen en al snel was daar de eerste foto. (Iets wat mij wel verbaasde, niet iedereen ziet zo snel de beelden)
De schommel
Het is een lange stalen buis die aan de ene kant in de grond staat en aan de andere kant de lucht in steekt. Aan het in de lucht stekende deel zit eerst een dubbele ketting die overgaat in dubbele touwen en hieraan hangt dan de schommel. Mijn wandelgenoot van vandaag voelt zich de schommel en zeker niet de stalen buis die de schommel vasthoud. Hij wordt dus door de ketting en de touwen in “bedwang” gehouden, maar kan toch ook tot op zekere hoogte zijn eigen ding doen.
Mijn gevoel: geketend, vast zitten aan de kettingen en de wat zachtere touwen. Wel de nodige ruimte maar toch wel erg vast.
De brug
De verbinding van de twee oevers met daaronder de waterstroom. Mijn wandelgenoot was niet de brug, dat is zijn vrouw, zij is de verbinding in het gezin. Hij is de waterstroom onder de brug, maar nu hij meer thuis is ziet hij de rol van zijn vrouw en hem toch wel wat draaien. Hij is nu meer bezig met de kinderen, het huis en alles wat daaromheen plaats heeft.
Mijn gevoel: Ik heb hier weinig aan toe te voegen.
De groep bomen
De groep bomen staat voor de vrienden, zes vrienden en vriendinnen. Twee wat aan de zijkant staande bomen, waar mijn wandelgenoot er een van is en een andere vriend die misschien wel verder naar het midden wil en het uitschreeuwt, maar niet dichterbij komt. In het midden staat een grote, lange boom daaromheen drie wat kleinere dicht bij elkaar. De ene vriend die in het midden staat en daarom heen de drie vrouwen…staat midden in de groep. De twee vrienden aan de buitenkant van de groep, mijn wandelgenoot bepaalt zelf dat hij daar staat. Hij kan ook wel snel weer de groep in stappen. De ander zet zichzelf daar neer en lijkt steeds verder achterop te raken. Houdt hij de aansluiting wel?
Mijn gevoel: Mooi om te zien hoe een groep vrienden in elkaar kan zitten, allemaal gelijk en toch allemaal totaal anders. Een andere plek in de groep, een platte structuur maar wel met duidelijke plaatsen voor de vrienden. De één in het midden, wil hij dat, voelt hij dat zo en waarom staat hij daar? De vriendinnen er omheen, is dat meer een gevoelszaak en zien de anderen dat ook zo? Heel bijzonder dat hij het zo ziet.
Palen met prikkeldraad
De palen worden door het prikkeldraad bij elkaar gehouden…of houden de palen het prikkeldraad vast? Verder is op deze foto niet doorgegaan.
Mijn gevoel: Hij had toch minder met de foto, ja verbondenheid. Verder houd de paal het draad niet vast en de draad de paal niet…
Familie
Hier is geen foto bij gemaakt. We hebben we deze verbondenheid mooi kunnen bespreken. Na het overlijden van de vader is het gezin eigenlijk een beetje als allemaal losse stenen komen te staan, vader was het cement. De kinderen zien elkaar allemaal nog wel met enige regelmaat. Eén van de kinderen heeft nog contact met allemaal.
Mijn gevoel: Jammer dat de dingen zo lopen. Hij heeft er op het moment geen behoefte aan om contact te hebben met broer en zussen. Ook het contact met moeder is niet gemakkelijk en regelmatig. Als je straks als ze komt te overlijden maar geen spijt hebt dat je er niet vaak genoeg geweest bent.
Hand in hand
De laatste foto was de verbondenheid tussen hem en zijn jongste zoon. Op het verkeersbord met hand in hand, de grote en de kleine man.
Mijn gevoel : Mooi om deze verbondenheid tussen hem en zijn zoontje te zien. Hij gaf er gelijk bij aan dat hij zijn andere kinderen daarin niet te kort doet.