Vriendschappen deel 2

Na gisteravond vanmorgen maar een foto-gevoelswandeling voor mezelf gemaakt. De avond was grotendeels oké, maar toch was er weer een momentje … ik weet dan iets en zij hebben geen idee. Als ik het dan wil uitleggen heb ik het idee dat ze me uitlachen. Het liefst schop ik ze er dan gewoon uit, ik wil niet meer uitgelachen worden. De kennis die ik heb hebben zij blijkbaar niet, maar ik vind het heel erg moeilijk om daarmee om te gaan. Het gevoel van school komt dan heel snel weer naar voren en dat wil ik nooit weer. Dus de volgende keer gaan ze er maar uit. Ik heb geen zin om het gevoel te hebben uitgelachen te worden.

Mijn wandeling.

       
De wandeling was tegen de klok in.
Onderweg mijn gevoel grotendeels om kunnen zetten in beeld. Een conclusie wil ik niet aan de wandeling verbinden, wel ga ik per direct een stapje terug doen, of minder hard lopen.

De sporen in de modder.

Het gevoel dat ik bij dit beeld hebt is dat er wel een weg is maar deze is erg moeilijk begaanbaar. Telkens als we de weg weer bewandelen wordt het slechter. Er was een mooie en goed begaanbare weg, maar door ongelijkheden is de weg soms moeilijk begaanbaar. Dit komt deels door mij en deels de door anderen. Hopelijk droogt de weg weer snel op en wordt deze weer beter begaanbaar.

De vrijstaande boom.

De boom staat in een veld, met niets er omheen of toch wel? Om de boom is een grote cirkel, deze geeft heel duidelijk de ruimte die de boom nodig heeft aan. Het is een stevige boom, maar doordat hij zo midden in het veld staat is hij ook kwetsbaar. Hij is kwetsbaar voor invloeden van weer en wind, maar ook door het bewerken van het land door de boer. De boom die ik ben staat ook sterk, maar staat voor mijn gevoel ook in het vrije en daardoor ben ik ook kwetsbaar. De cirkel die ik om mij heen heb beschermt mij maar gedeeltelijk. Het is geen hek, geen echte fysieke bescherming waardoor ik mij kwetsbaar voel en dat ook in mijn ogen ben. Ik voel mij snel aangevallen en wil mij dan verdedigen, maar daar raak ik alleen maar gefrustreerd door. En dat komt mijn gemoedstoestand en de sfeer niet ten goede. Veel mensen snappen dat totaal niet, daarom moet ik dat deel ook maar loslaten. Het zijn doorgaans ook pijnpunten van de ander. Energieën van anderen die mij raken, die ik mij laat raken. Vaak kan ik niet snel genoeg een omheining optrekken om mij daar tegen te weren.

TimeOut.

Op de momenten dat het misloopt en ik word aangevallen, mij aangevallen voel schiet ik in de verdediging, maar ik moet TimeOut roepen en stoppen. Dat is mij nog nooit gelukt, maar ik kom er wel dichter bij. Even tot  … tellen tot rust proberen te komen en bedenken dat de anderen het gewoon niet weten. Je kunt ook niet alles weten … dat moet ik maar accepteren, ik weet ook niet alles.

Gewoon een “TimeOut” nemen.

Vertrek …

Twee dezelfde vliegtuigen, maar toch totaal anders, net als vrienden. Twee vliegtuigen, klaar voor het einde… de vliegtuigen zijn natuurlijk nog goed, net als de vriendschap, maar er zijn wel wat onderdelen die vervangen moeten worden. Zo gaat het ook in vriendschappen, soms is het gedaan, of moet er eens gepraat worden. Ik ga het nu even op een rust zetten en kijk over een maand wel hoe het verder gaat. Het is voor mij te veel druk en daar zit ik niet op te wachten.

Het pad, mijn pad.

Het pad, mijn pad van vriendschap loop slingerend door het leven. Het is geen snelweg en dat hoeft ook niet. Maar het pad moet wel zichtbaar blijven en niet overwoekeren. Het met niet te modderig en glibberig worden, omdat het dan een te moeilijke weg wordt, een te moeilijke vriendschap. Het pad is nog steeds te bewandelen het gaat soms wel moeilijk, maar het is te doen. Doordat er geen einde zichtbaar is weet je nooit hoe de vriendschappen lopen en waar het gaat eindigen. Om het pad te volgen zijn er natuurlijk meerdere mogelijkheden. Je kunt je leven rennend, kruipend of gewoon wandelend afleggen, hoe je het ook doet je komt altijd bij een einde. Het pad, de vriendschap heeft ook obstakels … 

Obstakels…

Hekjes kom je op je pad natuurlijk ook tegen, niet alles gaat gemakkelijke en is snel op te lossen. Modder, sloten en andere obstakels komen op je pad. De modder geeft de vertroebeling aan, de sloten zijn misschien wel jouw dalen of dieptepunten in jouw leven. Je kunt over het slootje (het probleem) heen springen het dus ontwijken. Daar ben ik niet heel goed in. Zeker niet wanneer het probleem terug wijst naar mijn kennis of het gebrek eraan. Meestal word ik “uitgelachen” om mijn kennis. Ik dacht altijd dat ik weinig wist, maar nu met de jaren blijkt steeds meer dat ik best veel weet en veel van alles. Vraag me geen dingen over wiskunde, Nederlands of Natuurkunde, maar over het algemeen weet ik best veel. Daar ben ik me steeds meer van bewust en ik word me er steeds meer van bewust dat niet iedereen die kennis heeft. Dat moet ik accepteren, maar dat is juist het moeilijke. De oplossing voor het probleem, de sloot ligt vaak een stukje verder … een bruggetje. Dus ga een stukje verder in het gesprek, laat iedereen in zijn of haar waarde en ga de gemakkelijke weg … over het bruggetje en zo laat ik wat voor mij een “probleem” is links liggen. Natuurlijk heb je ook andere obstakels en niet elk obstakel is even gemakkelijk te nemen. Soms moet ik me door de vriendschap slingeren, als door een hekje. Het hekje geeft in mijn pad een filter aan, niet alles en iedereen kan er door. En ook ik moet mij in bochten wringen om er door te komen. Aan de ene kant moet je geven en van een andere kant ontvang je soms. Maar het blijft schipperen…

Vertrouwen.

De houten paal vertrouwt op de grote witte betonnen paal. Zo is het in het leven ook we hebben allemaal en vertrouwenspersoon nodig om ons verhaal te doen of tegenaan te leunen. In moeilijke tijden zoeken we steun bij elkaar, maar ook in goede tijden mogen we er voor elkaar zijn. Je ziet het in het beeld heel goed. Want het is niet alleen de houten paal die scheef staat en leunt, maar ook de witte staat scheef en heeft steun aan de houten paal. Dat de stenen paal steun heeft aan de houten paal is schijn. Als de sterkste paal, de sterkste in de vriendschap op de houten paal, de zwakkere in de vriendschap, gaat leunen dan gaat het mis. Maar zo helpen en ondersteunen we elkaar. Dit is wel een vertrouwen dat je in elkaar moet en mag hebben.

Verwarrend.

Soms voel ik mij heel eenzaam tussen de vrienden. Zie de betonnen paal tussen de houten takken. De betonnen paal staat buiten, naast het hout en is anders. Misschien voelen de vrienden zich ook wel soms zo, dat weet ik niet. Daar praten zij niet over, zij praten sowieso bijna nooit over iets dat er toe doet. Meestal gaat het over niks, voetbal, schaatsen, een sportief doel dat hoog ligt maar waar niets voor gedaan wordt… Soms denk ik zie maar laat het maar. Ik ben dan maar die ene die er buiten staat, maar wel van beton en dus sterk is, goed stevig in de aarde en ook nog de touwtjes (prikkeldraad op de foto) in handen houden.

Spanner / Spanningen.

Om overeind te blijven en de touwtjes in handen te hebben is er soms wel wat spanning. Met draadspanner, je kunt de spanning opvoeren, maar ook laten vieren. Voor mijn gevoel wordt de spanning steeds meer opgevoerd en is het voor mij erg lastig om de spanning los te laten. We zijn allemaal druk, misschien wel te druk. We zouden kunnen proberen om toch iets meer samen te doen en zo weer een betere en hechtere vriendschap op te bouwen. Maar ik heb het vermoeden dat de verschillen wel heel erg groot zijn. De een praat tot op zekere hoogte, de ander praat vooral over een ander en ik praat meer dan alle twee samen. Ik durf te vertellen hoe het gaat, hoe het met mij gaat, wat ik voel, wat ik wil, wat ik niet wil, wat ik niet durf … enz. Daar hoor ik hun nooit eens over.

Het einde van de wandeling.

Hier komt mijn wandeling tot een einde. Het was een mooie en bijzondere, maar niet al te lange wandeling. Het was goed om deze wandeling gemaakt te hebben. Goed voor mijn gemoedstoestand en de inzicht in mijn vriendschappen. De wandeling met welk thema ook geeft nieuwe inzichten. Door het thema of het gevoel te visualiseren kun je tot andere andere vernieuwende inzichten komen.

Op de laatste meters van mijn wandeling zat daar het roodborstje … Dank je wel.