Vrijdag 23 februari 2018.
Een mooie en bijzondere fotogevoelswandeling gemaakt. Genoten van het weer en de ervaringen die onderweg opgedaan zijn. Mooie gedachten, bijzondere kijk en andere gedachten. Er waren vele gedachten die alle kanten opgingen. Mooi om even bij mezelf te rade te gaan, te kijken waar ik sta, waar ik naartoe wil en ga.
Op een eiland.
Soms voel ik me alsof ik op een eiland sta, helemaal alleen op een eiland. Water om me heen, zo breed dat ik niet bij de wal kan komen, dus “opgesloten” zit. Ik wil zo graag een oplossing, ik wil zo graag aan wal komen…maar mijn zwemmen is niet goed genoeg, het water is te koud en er is geen hout of materiaal om een brug te bouwen. Daarom moet ik het anders gaan oplossen.
De Bank.
Een mooi bankje op een plekje aan het water, lekker rustig een mooi uitzicht, maar het is bijna onmogelijk om er te komen. Veel takken liggen om de bank, een moeilijke weg om er te komen. Dus je rust kun je er vinden, maar je moet er wel heel erg veel voor doen. Hoe ga ik dat oplossen? Eerst de takken (de onrust) opruimen, dan komt er rust. Dan is er rust in het leven en kun je verder.
Energie
In de goot ligt een leeg energie blikje, kapot en leeg. Mijn gevoel op dit moment, leeg en gebroken. Maar waarom, wat is er met mij aan de hand, waarom ben ik leeg, waarom voel ik me zonder energie en gebroken. Komt het door het overlijden van Oom Gerrit, door het overlijden van Nico komt het door de drukte van Gonnie, het “pubergedrag” van de kinderen en mijn zorgen daarom? Of is het mijn gevoel, de liefde die ik nu niet voel. Het maakt het er voor mij en voor de mensen om mij heen er niet gemakkelijker op. Gonnie doet wat ze kan … maar ze heeft geen idee hoe ze mij liefde moet geven. Een knuffel, een kus, ik hou van jou, hand vasthouden en meer van dat soort “romantische liefde onzin”, maar dat is wat ik mis. Ik zeg het wel, ik geef het aan, maar zij kan het niet keren, ze heeft geen idee.
De grens.
Soms moet je over de grens, jouw grens om verder te komen. Dat vind ik erg moeilijk, ik blijf graag staan, angst voor het onbekende… Ik durf geen stappen te ondernemen. Waarom niet??? Ik ben bang dat ik het niet kan. Ik ben bang dat ik zal falen, maar ik weet ook wel dat ik om verder te komen je fouten moet durven te maken, daar leer je van.
Start of stopt
Start of stopt het pad hier voor jouw? Eigenlijk maakt het niet zoveel uit, of het een begin is… een begin van iets nog mooiers. Of stopt het … het vervelende en ligt er een mogelijkheid voor je om een eigen pad te maken, te bewandelen.
Het pad
Welk pad kies jij? Ik weet het niet ik sta op een “kruising” in mijn leven. Ga ik zo door of ga ik een ander pad op? Geen van de mogelijkheden is een gemakkelijke. De diepe sporen in de bevroren modder of via het ijs dat het misschien ook niet gaat houden…Wat ga ik doen? Ik sta ervoor en blijf nog meer even staan…afwachten overwegen wat de kansen en mogelijkheden zijn.